Frans Derikx: Op vrijersvoeten
1956 Staatsmijn Emma O.V.S (Ondergrondse VakSchool) tweede jaar, laatste periode.
Dat hield in, twee dagen in de week bovengronds werken, drie dagen op 546 meter ondergronds
in pijler Rudolf-
Maar toch, als de jongeman met zijn contant uitbetaalde aalmoes in het loonzakje thuis kwam en daarmee een bijdrage leverde aan het niet al te vette huishoudbudget, voelde hij zich trots. Zelfs een beetje volwassen.
Zo niet die zomeravond. Tijdens de avondmaaltijd kregen de vader en de jongeman een verschil van mening waarbij de jongeman een brutale opmerking maakte die bij de vader in het verkeerde keelsgat schoot en hem als straf sommeerde met gezwinde spoed naar 'zijn' kamer te vertrekken, en zich de rest van de avond niet meer te vertonen. Om het maar eens eenvoudig uit te drukken, hij werd als een snotneus van tien jaar naar boven gejast.
Zwaar beledigd, zijn ego gedeukt als een lege voetbal, de deur net ietsjes te hard sluitend, begaf hij zich naar zijn kamer (en van zijn twee jongere broertjes). Geen probleem zou men denken. Radio aan, goed boek er bij of wat internetten........ Zo niet in 1956. Zelfs geen tekengerei...! Als men de kamer, die parallel liep met de straat binnen kwam, stond rechts, haaks op de muur van de buren een tweepersoons bed waar de broertjes in sliepen. Tegen de binnenmuur een kleerkast met daar bovenop een rieten reiskoffertje waarin in de herfst de kastanjes werden bewaard die bij Hagerhof van de bomen waren gegooid. Links van de deur, parallel met de scheidingsmuur van de andere buren stond nog een tweepersoonsbed.
Tegenover de deur een commode of kaptafel met een drieledige spiegel. Over alle panden in de straat waren op de eerste verdieping aaneengesloten dakkapellen gerealiseerd. Als men door de ramen naar buiten keek was eerst een reep dakloot te zien (waar de broertjes stukjes vanaf sneden om als loodjes voor de vislijn te dienen) dan twee rijen dakpannen die uitmonden in een dakgoot. Welnu, men zou denken, de kamer was dan wat aztekisch ingericht en al was de onderhoudende waarde gelijk nul, het kon altijd erger… En het was erger! Een klein drama stond op het punt zich te voltrekken. Wat wil nu, de jongeman was tot over zijn oren (en dat waren geen kleintjes) verliefd op een alleraardigste jongedame die destijds werkzaam was in de friteszaak gelegen hoek Willemstraat/Sloot. Uitgerekend deze avond had zij hem een afspraak met haar vergund. Hij had nog maar een half uur te gaan… Hoe te ontsnappen...?
1) Stilletjes de trap af en door de voordeur naar buiten was geen optie want enkele traptreden kraakten en de deur van de gang naar de kamer was voorzien van glas in lood, dus doorzichtig.
2) Via de slaapkamer van zijn twee zusjes aan de achterkant, door het raam, via het platdak van de keuken op het schuurtje en konijnenhok, was de beste route maar niet mogelijk omdat het dak vol lag met kiezelstenen. Al liep je nog zo voorzichtig het was duidelijk te horen. Niet alleen in de keuken, maar ook in de kamer.
3) Het werd de alles of niets route. Door het slaapkamerraam aan de straatkant in de goot klimmen, voorbij de slaapkamer van het buurmeisje waar het raam open stond. Hij zag, dat ze al in bed lag en stelde haar gerust. (ze was niet eens verbaasd… alsof ik iedere avond in de dakgoot staande met haar converseerde). Voorbij de slaapkamer van haar ouders was geen probleem. Die gingen meestal laat naar bed. De afvoer, dus ook de regenpijp was nu dichtbij. Over de rand van de goot laten zakken, met een hand vasthoudend en met de andere hand voelen waar de regenpijp zat, voeten tegen de muur en zo geruisloos mogelijk naar beneden. Het lukte wonderwel.
Op tijd en nog enigszins nahijgend van de straffe pas die hij toch aan had moeten houden, vertelde hij zijn allerliefste van zijn ontsnapping. Dat tikte aan, en hoe....… Met onverholen bewondering sloeg ze haar ogen (het waren blauwe) naar hem op en gaf hem een hartstochtelijke zoen!!
Sterren straalden, en violen vulden met de mooiste klanken het heelal.........
Hoe kon één zoen zoiets teweeg brengen......
Tegenwoordig zou men zeggen, de hormonen gierden door zijn lijf.… Dat mag dan wel waar zijn, maar het klinkt voor geen meter. Al zou je verkleinwoorden gebruiken, zelfs dan is het nog niks, kijk maar.… ”de hormoontjes gierden door zijn lijfje…” dat eerste doet mij aan een zak met cellofaan verpakte zuurtjes denken, en lijfje was zowiezo uit den boze want de jongeman was destijds ongeveer 1 meter 80. Och, wat maakt het ook uit, laat maar.......................
De terugtocht verliep zonder problemen. De buren lagen nog niet in bed en het buurmeisje sliep als een roos. Alleen zijn twee broertjes keken verbaasd toen hij door het raam naar binnen stapte. Waar ben jij geweest? Och, ik moest even weg. Hebben jullie iets gezegd?
Nee, en er is ook niemand boven geweest. Trots op zijn broertjes en met een voldaan gevoel kroop hij in zijn bed.
Rest mij nog te zeggen dat de liefde niet van eeuwige duur was, de jongeman 2 jaar later de kolenmijn vaarwel zegde en aanmonsterde op schepen van Shell tankers op de wilde vaart. Maakte reizen van een jaar en had daarna drie maanden vakantie. Een leven, dat hem de daarop volgende jaren goed beviel.
Aan boord van S.T.S . Vasum 1960
S.T.S. = STOOM TURBINE SCHIP
32.000 brt.
Frans Derikx
v/h v. Speijckstraat 3